Karantina Günlerim

Herkese Merhaba!
Umarım hepiniz şu sıkıcı karantina günlerini sağlıklı ve kaliteli geçiriyorsunuzdur.

Açıkçası ben fiziksel sağlığımdan çok, akıl sağlığımı korumaya özen göstermeye başladım. Tam olarak 59 GÜNDÜR evden hiç çıkmadım! (Tabii eğer 46. günde yaptığım 1 dakikalık 'apartmanın önüne çıkma' kaçamağını saymazsak.)
Evde çok sıkılmaya başladım, resmen sosyal hayatım bittiği için ders çalışma azmimi de kaybettim. Sanki kapalı bir kutuya konulmuşum da, olanları izliyormuşum gibi; çok zor bir durum.

Mümkün olduğunca kitap okumaya ve derslerimden kopmamaya çalışıyorum. İzlediğim pek dizi veya film yok. Çünkü bu aralar canım pek bir şeyler izlemek istemiyor. Keyif yapıyormuşum gibi hissettiriyor dolayısıyla da kendimi kötü hissediyorum. Bir ara resim yapmayı denedim, pek becerebildiğim söylenemez. Yazabilecek istikrarı buldukça da bir şeyler yazmaya çalışıyorum. Yazmaktan ne kadar uzaklaşır, arayı açarsam bir daha yazmak üzere masaya oturmak zor oluyor.

Arkadaşlarımla konuşmuyorum denebilir. Öğretmenlerin olduğu gruplar dışındakilerden çıktım. Bireysel olarak da onar dakika olmak üzere sadece iki arkadaşımla konuştum bugüne kadar. Muhabbet etme konusunda pek iyi olmadığım söylenebilir:)

Ne kadar bunları söylesem de aslında sıkılma lüksümüzün olmadığını da düşünüyorum bir yandan. Dışarıda çalışmak zorunda kalan ya da hastalıkla mücadele veren birçok insan, yapılacak iş olmadığı için iflas eden birçok iş yeri sahibi, işinden çıkarılan ve evine ekmek götüremeyen birçok vatandaş ve en önemlisi de haftalardır ara vermeden, sevdiklerini görmeden, evine gitmeden azimle çalışan birçok sağlık çalışanı var. Bir sürü insan bu kadar zorluk çekerken sıkılmak bile lüks geliyor insana.

Geçenlerde birisinden güzel bir cümle duydum. '' Sıkılıyorum ama olacak o kadar.''
Gerçekten doğru geldi bana bu bakış açısı.


Evde kalacağız, biraz sıkılacağız ama olacak o kadar.
İyi günler dilerim.
♥♥♥♥♥